ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ Α΄

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

ΚΑΙ Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΝ

ΤΗΣ ΕΝ ΤΩ ΠΑΝΣΕΠΤΩ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩ ΝΑΩ

ΚΑΤΑΤΕΘΕΙΣΗΣ ΣΕΠΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΤΗΣ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ

ΕΝ ΤΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

          Στιχολογοῦμεν τὴν α΄ στάσιν τοῦ «Μακάριος ἀνήρ» εἰς τὸ «Κύριε ἐκέκραξα» ἱστῶμεν στίχους στ΄καὶ ψάλλομεν στιχηρὰ προσόμοια τῆς Ἰνδίκτου γ΄καὶ τῆς Παμμακαρίστου γ΄.

Τῆς Ἰνδίκτου  Ἦχος α'

Τῶν οὐρανίων ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τῆς αὐτολέκτου καὶ θείας διδασκαλίας Χριστοῦ, τὴν προσευχὴν μαθόντες, καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν, βοήσωμεν τῷ Κτίστῃ· Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς κατοικῶν, τὸν ἐπιούσιον ἄρτον δίδου ἡμῖν, παρορῶν ἡμῶν τὰ πταίσματα.

Ὡς τῶν Ἑβραίων τὰ κῶλα ἐν τῇ ἐρήμῳ ποτέ, ἀπειθησάντων ὄντως, σοὶ τῷ πάντων Δεσπότῃ, ἀξίως κατεστρώθη οὕτω καὶ νῦν, τὰ ὀστᾶ διασκόρπισον, τῶν δυσσεβῶν καὶ ἀπίστων Ἀγαρηνῶν, ψαλμικῶς παρὰ τὸν ᾍδην Χριστέ.

Ὁ ἐν Σιναίῳ τῷ ὄρει τὰς πλάκας γράψας ποτέ, αὐτὸς καὶ νῦν ἐν πόλει, Ναζαρὲτ κατὰ σάρκα, βιβλίον κατεδέξω προφητικόν, ἀναγνῶναι Χριστὲ ὁ Θεός· καὶ τοῦτο πτύξας ἐδίδασκες τοὺς λαούς, πεπληρῶσθαι τὴν Γραφὴν ἐπὶ σοί.

Ἦχος α΄ Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος

Σήμερον λαμπρὰ πανήγυρις, τοῖς πιστοῖς Παρθένε, παμφαῶς ἐξέλαμψεν. Ἀγάλλονται οὐρανοὶ, καὶ συγχορεύει ἡ γῆ· συγχαίρει δ΄ἡ τοῦ Χριστοῦ, πρεσβυγενὴς Ἐκκλησία, Πανάμωμε, καὶ τέρπεται ἐν Χριστῷ τὴν ἑορτήν σου λαμπρῶς ἑορτάζουσα καὶ Δημιουργὸς ὁ Μέγας, ἐν ψαλμοῖς καὶ ᾄσμασι, συνδοξάζεται ὄντως, Παναγία Παμμακάριστε.

Σήμερον φαιδροῖς ἐν ᾄσμασιν εὐσεβῶς, Παρθένε, τὸν Χριστὸν δοξάζοντες τελοῦμέν σου τὴν σεπτήν, βασιλικὴν ἑορτήν· ὑπάρχεις γὰρ ἀληθῶς, τῶν νοερῶν ἀρχαγγέλων Παντάνασσα· διό σε, Μῆτερ Θεοῦ, σὺν τοῖς Ἀγγέλοις ἀεὶ μακαρίζομεν. Κεχαριτωμένη, χαῖρε, τῶν πιστῶν διάσωσμα, προστασία τοῦ κόσμου, Παναγία Παμμακάριστε.

Σήμερον τὴν σὴν πανήγυριν, εὐλαβῶς, Παρθένε, σὺν ἀγγέλοις ἄγομεν, τιμῶντές σου τὴν σεπτὴν καὶ σεβάσμιον μορφήν. Ἀγάλλεται ὁ λαὸς τῆς Βασιλίδος νῦν ταύτης τῶν πόλεων, εὐσεβοφρόνως τιμῶν, θεοειδοῦς σου μορφῆς τὸ εἰκόνισμα, καὶ ἐν κατανύξει κράζει, σεμνὴ Παμμακάριστε, τὸν Υἱόν σου δυσώπει ὑπὲρ τῶν πόθῳ τιμώντων σε.

Ἕτερα. Ἦχος α΄ «Τῶν οὐρανίων».

Λαμπροφανὴς καὶ πανένδοξος ἀνατέταλκε, τῇ βασιλίδι αὖθις ἡ πανέορτος μνήμη εἰκόνος σεβασμίας τῆς ὑπὲρ νοῦν γενομένης θεόπαιδος· ἀνευφημοῦντες οὖν ταύτην, πίστει θερμῇ καὶ καρδίᾳ μακαρίσωμεν.

Πανευλαβῶς ἀσπαζόμεθα, Παμμακάριστε, τὴν ἱεράν σου πάντες καὶ ἁγίαν εἰκόνα· θερμὴν παραμυθίαν ταύτην ἀεὶ, ἐν ταῖς θλίψεσιν ἔχοντες· οἱ τοῖς τοῦ βίου κυκλούμενοι πειρασμοῖς, Θεοτόκε ἀειπάρθενε.

Τῆς εὐσεβείας οἱ παῖδες δεῦτε συνδράμωμεν, ἐπὶ τῇ θείᾳ μνήμῃ τῆς πανσέπτου εἰκόνος τῆς ὄντως Θεοτόκου καὶ εὐλαβῶς πρὸς αὐτὴν ἀνακράξωμεν ἀπὸ ἐχθρῶν ἀοράτων καὶ ὁρατῶν, τοὺς τιμῶντάς σε περίσωζε.

Δόξα· τῆς Ἰνδίκτου

Ὁ Πνεύματι Ἁγίῳ συνημμένος, ἄναρχε Λόγε καὶ Υἱέ, ὁ πάντων ὁρατῶν καὶ ἀοράτων συμπαντουργὸς καὶ συνδημιουργός, τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ εὐλόγησον, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τῶν Ὀρθοδόξων τὰ πλήθη, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων σου.

Καὶ νῦν· τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος πλ β΄.

Σήμερον συγκαλεῖται ἡμᾶς, τῆς Θεοτόκου ἡ σεβάσμιος πανήγυρις. Ἐν χαρᾷ οὖν καὶ ἀγαλλιάσει, τῇ σεπτῇ αὐτῇ εἰκόνι προσπίπτοντες, βοήσωμεν λέγοντες. Θεοτόκε Παμμακάριστε, ἡ μεσίτρια καὶ σκέπη τῶν εἰς σὲ μετὰ Θεὸν καταφευγόντων, διαφύλαξον τὴν πόλιν σου ἄτρωτον, ἀπὸ τῶν ἐναντίων προσβολῶν. Τῇ ἀμάχῳ γάρ σου προστασίᾳ, εἰρήνην βραβεύεις, καἰ ἱλασμὸν ἁμαρτιῶν, τοῖς μετὰ πόθου προσκυνοῦσι τὴν εἰκόνα σου, Ἄχραντε.

          Εἴσοδος, Φῶς ἱλαρὸν-Τὸ προκείμενον τῆς ἡμέρας καὶ τὰ ἀναγνώσματα.

Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα

(Κεφ. 61, 1-10)

Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ ἕνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν, καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν· καλέσαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν, καὶ ἡμέραν ἀνταποδόσεως τῷ Θεῷ ἡμῶν, παρακαλέσαι πάντας τοὺς πενθοῦντας, δοθῆναι τοῖς πενθοῦσι Σιών δόξαν ἀντὶ σποδοῦ· ἄλειμμα εὐφροσύνης τοῖς πενθοῦσι, καταστολὴν δόξης, ἀντὶ πνεύματος ἀκηδίας, καὶ κληθήσονται γενεά, δικαιοσύνης, φύτευμα Κυρίου εἰς δόξαν. Καὶ οἰκοδομήσουσιν ἐρήμους αἰωνίους, ἐξηρημωμένας τὸ πρότερον· ἐξαναστήσονται, καὶ ἀνακαινιοῦσι πόλεις ἐρήμους, ἐξηρημωμένας ἀπὸ γενεὰς εἰς γενεάν. Καὶ ἥξουσιν ἀλλογενεῖς ποιμαίνοντες τὰ πρόβατά σου, καὶ ἀλλόφυλοι ἀροτῆρες, καὶ ἀμπελουργοὶ ὑμῶν. Ὑμεῖς δὲ Ἱερεῖς Κυρίου κληθήσεσθε, λειτουργοὶ Θεοῦ ἡμῶν. Ῥηθήσεται ὑμῖν· ἰσχὺν ἐθνῶν κατέδεσθε, καὶ ἐν τῷ πλούτῳ αὐτῶν θαυμασθήσεσθε, ἀντί της αἰσχύνης ὑμῶν τῆς διπλῆς, καὶ ἀντὶ τῆς ἐντροπῆς, ἀγαλλιάσεται ἡ μερὶς αὐτῶν. Διὰ τοῦτο τὴν γῆν αὐτῶν ἐκ δευτέρου κληρονομήσουσι, καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν. Ἐγὼ γὰρ εἰμι Κύριος, ἀγαπῶν δικαιοσύνην καὶ μισῶν ἁρπάγματα ἐξ ἀδικίας· καὶ δώσω τὸν μόχθον αὐτῶν δικαίοις, καὶ διαθήκην αἰώνιον διαθήσομαι αὐτοῖς. Καὶ γνωσθήσεται ἐν τοῖς ἔθνεσι τὸ σπέρμα αὐτῶν, καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν ἐν μέσῳ τῶν λαῶν· καὶ ὁ ὁρῶν αὐτούς, ἐπιγνώσεται αὐτούς, ὅτι οὗτοί εἰσι σπέρμα εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας ὑπὸ Θεοῦ, καὶ εὐφροσύνη εὐφρανθήσονται ἐπὶ Κύριον.

Λευϊτικοῦ τὸ Ἀνάγνωσμα

(Κεφ. 26, 3-10 καὶ ἐκλογὴ)

Ἐλάλησε Κύριος τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ, λέγων· Ἐὰν τοῖς προστάγμασί μου πορεύησθε, καὶ τὰς ἐντολάς μου φυλάσσησθε, καὶ ποιῆτε αὐτάς, δώσω τὸν ὑετὸν ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καὶ ἡ γῆ δώσει τὰ γεννήματα αὐτῆς, καὶ τὰ ξύλα τῶν πεδίων ἀποδώσει τὸν καρπὸν αὐτῶν, καὶ καταλήψεται ὑμῖν ὁ ἀλοητὸς τὸν τρυγητόν, καὶ ὁ τρυγητός καταλήψεται τὸν σπόρον. Καὶ φάγεσθε τὸν ἄρτον ὑμῶν εἰς πλησμονήν, καὶ κατοικήσετε μετὰ ἀσφαλείας ἐπὶ τῆς γῆς ὑμῶν, καὶ οὐκ ἔσται ὑμᾶς ὁ ἐκφοβῶν· καὶ ἀπολῶ θηρία ἐκ τῆς γῆς ὑμῶν, καὶ πόλεμος οὐ διελεύσεται διὰ τῆς γῆς ὑμῶν, καὶ πεσοῦνται οἱ ἐχθροὶ ὑμῶν ἐνώπιον ὑμῶν, καὶ διώξονται ἐξ ὑμῶν πέντε ἑκατόν, καὶ ἑκατόν ὑμῶν διώξονται μυριάδας. Καὶ ἐπιβλέψω ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ εὐλογήσω ὑμᾶς, καὶ αὐξανῶ ὑμᾶς, καὶ πληθυνῶ ὑμᾶς, καὶ στήσω τὴν διαθήκην μου μεθ᾿ ὑμῶν. Καὶ φάγεσθε παλαιά, καὶ παλαιὰ παλαιῶν, καὶ παλαιὰ ἐκ προσώπου νέων ἐξοίσετε. Καὶ οὐ βδελύξεται ἡ ψυχή μου ὑμᾶς, καὶ ἐμπεριπατήσω ἐν ὑμῖν, καὶ ἔσομαι ὑμῶν Θεός, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι λαός. Ἐὰν δὲ μὴ εἰσακούσητέ μου, μηδὲ ποιήσητε τὰ προστάγματά μου ταῦτα, ἀλλὰ ἀπειθήσητε αὐτοῖς, καὶ τοῖς κρίμασί μου προσοχθήσῃ ἡ ψυχὴ ὑμῶν, ὥς τε ὑμᾶς μὴ ποιεῖν πάσας τὰς ἐντολάς μου, καὶ ἐγὼ ποιήσω οὕτως ὑμῖν. Ἐπιστήσω ἐφ᾿ ὑμᾶς τὴν ἀπορίαν, καὶ σπερεῖτε διακενῆς τὰ σπέρματα ὑμῶν, καὶ ἔδονται τοὺς πόνους ὑμῶν οἱ ὑπεναντίοι ὑμῶν. Καὶ ἐπιστήσω τὸ πρόσωπόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ πεσεῖσθε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν, καὶ διώξονται ὑμᾶς, καὶ φεύξεσθε οὐδενὸς διώκοντος ὑμᾶς· καὶ συντρίψω τὴν ὕβριν τῆς ὑπερηφανίας ὑμῶν· καὶ θήσω τὸν οὐρανὸν ὑμῖν ὡς σιδηροῦν, καὶ τὴν γῆν ὡσεὶ χαλκῆν. Καὶ ἔσται εἰς κενόν ἡ ἰσχὺς ὑμῶν, καὶ ἡ γῆ ὑμῶν οὐ δώσει τὸν σπόρον αὐτῆς, καὶ τὰ ξύλα τοῦ ἀγροῦ οὐ δώσει τὸν καρπὸν αὐτῶν. Καὶ ἀποστελῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς τὰ θηρία τὰ ἄγρια τῆς γῆς, καὶ ἐξαναλώσει τὰ κτήνη ὑμῶν, καὶ ὀλιγοστοὺς ποιήσει ὑμᾶς ἐπιπορευομένη μάχαιρα. Καὶ ἔσται ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος καὶ αἱ ἐπαύλεις ὑμῶν ἔσονται ἔρημοι· ὅτι ὑμεῖς ἐπορεύθητε πρὸς μὲ πλάγιοι, κἀγὼ πορεύσομαι πρὸς ὑμᾶς ἐν θυμῷ πλαγίῳ· λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ Ἅγιος Ἰσραήλ.

Προφητείας, Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα

(Κεφ. 43, 27 & 44, 1-4)

Ἔσται ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς ὀγδόης καὶ ἐπέκεινα, ποιήσουσιν οἱ Ἱερεῖς ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον τὰ ὁλοκαυτώματα ὑμῶν, καὶ τὰ τοῦ σωτηρίου ὑμῶν, καὶ προσδέξομαι ὑμᾶς, λέγει Κύριος (μδ' 1). Καὶ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν Ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς με· Ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς οὐ μὴ διέλθῃ δι᾿ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεός, Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι᾿ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη. Διότι ὁ Ἡγούμενος οὗτος κάθηται ἐπ᾿ αὐτὴν τοῦ φαγεῖν ἄρτον ἐνώπιον Κυρίου, κατὰ τὴν ὁδὸν τοῦ Αἰλὰμ τῆς πύλης εἰσελεύσεται, καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐξελεύσεται. Καὶ εἰσήγαγέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν Ἁγίων τῆς πρὸς Βορρᾶν, κατέναντι τοῦ οἴκου, καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ πλήρης δόξης ὁ οἶκος Κυρίου.

          Εἰς τὸν Στίχον, Στιχηρὰ Ἰδιόμελα τῆς Ἰνδίκτου.

Ἰωάννου Μοναχοῦ

Ἦχος α´

Ἐπέστη ἡ εἴσοδος τοῦ ἐνιαυτοῦ, συγκαλοῦσα γεραίρειν ταύτην τοὺς λαμπρύνοντας, Καλλίστην, Εὔοδον καὶ Ἑρμογένην, τοὺς αὐταδέλφους ἀθλητάς, Συμεὼν τὸν ἰσάγγελον· Ἰησοῦν τὸν τοῦ Ναυῆ, τοὺς ἐν Ἐφέσῳ Ἑπταρίθμους Παῖδας, καὶ τὴν τετραδεκαπύρσευτον τῶν Ἁγίων Γυναικῶν χορείαν· ὧν ταῖς μνείαις κοινωνοῦντες, φιλέορτοι, βοήσωμεν ἐκτενῶς· Κύριε, εὐλόγησον τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου, καὶ καταξίωσον ἡμᾶς λυσιτελῶς περαιῶσαι, τὴν τοῦ χρόνου περίοδον.

Ὁ αὐτὸς

Στίχ. Σοί πρέπει ὕμνος, ὁ Θεός, ἐν Σιών, καί σοί ἀποδοθήσεται εὐχή ἐν Ἰερουσαλήμ

Τοῦ αὐτοῦ

Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐν σοφίᾳ τὰ πάντα δημιουργήσας, καὶ ἐκ μὴ ὄντων εἰς τὸ εἶναι παραγαγών, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ, καὶ τὴν πόλιν ἡμῶν φύλαττε ἀπολιόρκητον· τοὺς δὲ πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν, ἐν τῇ δυνάμει σου εὔφρανον, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς κατά των πολεμίων, διά της Θεοτόκου δωρούμενος τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Ἦχος β᾿

Στίχ. Πλησθησόμεθα ἐν τοῖς ἀγαθοῖς τοῦ οἴκου σου· ἅγιος ὁ ναός σου, θαυμαστός ἐν δικαιοσύνῃ

Κυπριανοῦ

Θαυμαστὸς εἶ ὁ Θεός, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, καὶ αἱ ὁδοί σου ἀνεξιχνίαστοι· πέλεις γὰρ σοφία τοῦ Θεοῦ, καὶ ὑπόστασις τελεία καὶ δύναμις, συνάναρχός τε καὶ συναΐδιος συνεργία· διὸ παντοδυνάμῳ ἐξουσίᾳ κόσμῳ ἐπεδήμησας, ζητῶν ὃ ἐκάλλυνας πλάσμα, ἀνεκφράστως ἐξ ἀπειράνδρου Μητρός, μὴ τραπεὶς τῇ θεότητι, διαθέμενος ὅρους καὶ χρόνους, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν ἀναλλοίωτε, διὰ τοῦτό σοι βοῶμεν, Ἀγαθὲ Κύριε, δόξα σοι.

ὁ αὐτὸς

Στίχ. Εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε

Ἰωάννου Μοναχοῦ

Ὁ ἐν σοφίᾳ τὰ πάντα δημιουργήσας, προαιώνιε Λόγε τοῦ Πατρός, καὶ τὴν σύμπασαν κτίσιν, παντοδυνάμῳ σου λόγῳ συστησάμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, καὶ τὰς αἱρέσεις κατάβαλε, διὰ τῆς Θεοτόκου, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Δόξα καὶ νῦν. Τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος πλ.α΄.

Δεῦτε φιλεόρτων τὸ σύστημα, συναθροισθέντες σήμερον, ἐν χαρᾷ πανηγυρίσωμεν. Δεῦτε ᾄσμασιν ἑορτίοις μέλψωμεν τὴν σεπτὴν εἰκόνα τῆς Παμμακαρίστου. Αὕτη γὰρ, θαυμασίως διασέσωσται, τὴν λύμην φυγοῦσα, ἐν τῷ πανσέπτῳ τούτῳ καὶ θείῳ ναῷ. Καὶ ἰδοὺ νῦν πρόκειται τοῖς πιστοῖς εἰς προσκύνησιν, ἀφθονίαν παρέχουσα ἰαμάτων τοῖς εὐλαβῶς προσκυνοῦσι καὶ αἰτουμένοις τὴν προστασίαν Σου, Παμμακάριστε.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἰνδίκτου

Ἦχος β᾿

Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς Βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Δόξα καὶ νῦν, τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος δ΄ Ταχὺ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον ἐπικροτοῦμεν φαιδράν, ἰδοὺ γὰρ προτίθεται, ὦ Παμμακάριστε, εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, ἣνπερ καρδίας πόθῳ, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα, προσκυνοῦμεν καὶ θερμῶς σοι βοῶμεν, ῥῦσαι ἡμᾶς κινδύνων καὶ περιστάσεων.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

          Μετὰ τὴν α΄. στιχολογίαν

Κάθισμα τῆς Ἰνδίκτου

Ἦχος πλ. δ᾿

Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον

Ὁ καιροὺς καρποφόρους καὶ ὑετούς, οὐρανόθεν παρέχων τοῖς ἐπὶ γῆς, καὶ νῦν προσδεχόμενος, τὰς αἰτήσεις τῶν δούλων σου, ἀπὸ πάσης λύτρωσαι, ἀνάγκης τὴν πόλιν σου, οἱ οἰκτιρμοὶ καὶ γάρ σου, εἰς πάντα τὰ ἔργα σου. Ὅθεν τὰς εἰσόδους, εὐλογῶν καὶ ἐξόδους, τὰ ἔργα κατεύθυνον ἐφ᾿ ἡμᾶς τῶν χειρῶν ἡμῶν, καὶ πταισμάτων τὴν ἄφεσιν, δώρησαι ἡμῖν ὁ Θεός· σὺ γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων τὰ σύμπαντα, ὡς δυνατὸς εἰς τὸ εἶναι παρήγαγες.

Δόξα, καὶ νῦν τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος πλ δ΄ . «Τὴν σοφίαν καὶ λόγον».

Κατ΄εἰκόνος σεπτῆς σου τοὺς διωγμοὺς, ἐκμειώσασα ὅλως, Μῆτερ Θεοῦ,ταύτην περιέσωσας χαριτόβρυτον ἅπασι· τοῖς προσιοῦσι γὰρ πίστει εἰρήνην χαρίζεται καὶ οὐρανόθεν πηγάζει αὐτοῖς τὰ ἰάματα. Ὅθεν κατὰ χρέος εὐλαβῶς προσκυνοῦμεν αὐτήν, Παμμακάριστε, καὶ ἐν πίστει σοι κράζομεν οἱ κυκλούμενοι θλίψεσι· πρέσβευε τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ τῶν πταισμάτων ῥύστης ἵνα γένηται καὶ ζωῆς αἰωνίου δοτὴρ εὐμενέστατος.

          Μετὰ τὴν β΄ στιχολογίαν,

Κάθισμα τῆς Ἰνδίκτου.

Ἦχος δ´  Κατεπλάγη Ἰωσὴφ

Ὡς Δεσπότῃ τοῦ παντός, καὶ χορηγῷ τῶν ἀγαθῶν, σοὶ προσπίπτομεν πιστῶς, ἀναβοῶντες ἐκτενῶς. Ὑπὸ τῆς σῆς δυσωπούμενος εὐσπλαγχνίας, Σωτὴρ καὶ ταῖς εὐχαῖς τῆς τεκούσης σε, καὶ πάντων τῶν ἀεὶ εὐαρεστούντων σοι, ἐνιαυτὸν εὐπρόσδεκτον προσάξαι σοι, ὡς ἀγαθὸς καταξίωσον, τοὺς ἐν οὐσίαις, δυσὶ τιμῶντας, καὶ πιστῶς σε δοξάζοντας.

Δόξα καὶ νῦν τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος δ΄. «Κατεπλάγη Ἰωσήφ»

Ἡ ἁγία σου, Ἁγνή, καὶ χαριτόβρυτος εἰκών, διωγμῶν τε καὶ πυρὸς φυγοῦσα λύμην καὶ φθορὰν καὶ θαυμασίως ἀλώβητος διασωθεῖσα, χάριν τοῖς πιστοῖς ἀνεξάντλητον ἀναβλύζει δαψιλῶς, Παμμακάριστε· διὸ συμφώνως σήμερον τελοῦμεν τὴν ἱεράν σου Πανήγυριν, Παρθένε, σῶζε τοὺς προσκυνοῦντας τὴν εἰκόνα σου, Πανύμνητε.

          Μετὰ τὴν γ΄. στιχολογίαν,

Κάθισμα τῆς παμμακαρίστου ἐκ β΄.

Ἦχος α΄. «Τὸν τάφον σου Σωτήρ».

Ἡ θεία σου εἰκών, Παναγία Παρθένε, ἰάσεων πηγὴν ἀναβλύζει ἀφθόνως, καὶ ῥῶσιν χαρίζεται τοῖς ἐν πίστει προστρέχουσιν. Ὅθεν ἅπαντες, πανευλαβῶς προσκυνοῦντες, ἀσπαζόμεθα, σὸν χαριτόβρυτον τύπον σεμνὴ Παμμακάριστε.

Δόξα... Καὶ νῦν... Τὸ αὐτὸ

Τὸ α' Ἀντίφωνον τοῦ δ' Ἤχου.

Ἀντίφωνον Α'

·       Ἐκ νεότητός μου πολλὰ πολεμεῖ με πάθη, ἀλλ' αὐτὸς ἀντιλαβοῦ, καὶ σῶσον Σωτήρ μου.

·       Οἱ μισοῦντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ Κυρίου· ὡς χόρτος γάρ, πυρὶ ἔσεσθε ἀπεξηραμμένοι.

Δόξα...

Ἁγίῳ Πνεύματι, πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται λαμπρύνεται, τῇ τριαδικῇ Μονάδι ἱεροκρυφίως.

Καὶ νῦν...

Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀναβλύζει τὰ τῆς χάριτος ῥεῖθρα, ἀρδεύοντα, ἅπασαν τὴν κτίσιν πρὸς ζωογονίαν.

Προκείμενον «Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου»

μετὰ τῶν στίχων «Ἀκουσον θύγατερ καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὗς σου…»

καὶ «’Εξηρεύξατο ἡ καρδία μου»

Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν

α΄ 39 - 49. 56

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀναστᾶσα Μαριὰμ ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς εἰς πόλιν Ἰούδα, ⁴⁰ καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. ⁴¹ καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ ⁴² καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. ⁴³ καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρὸς μέ; ⁴⁴ ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. ⁴⁵ καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. ⁴⁶ Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον ⁴⁷ καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, ⁴⁸ ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί. ⁴⁹ ὅτι ἐποίησέ μοι μεγάλα ὁ δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

ὁ Ν΄. χῦμα.

Δόξα... Ἦχος β'

Ταῖς τῆς Παναχράντου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

 Καὶ νῦν ... Ἦχος ὁ αὐτὸς

Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ. Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Ἦχος β᾿

Ὁ ἐν σοφίᾳ τὰ πάντα δημιουργήσας, προαιώνιε Λόγε τοῦ Πατρός, καὶ τὴν σύμπασαν κτίσιν παντοδυνάμῳ σου λόγῳ συστησάμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, καὶ τὰς αἱρέσεις κατάβαλε, διὰ τῆς Θεοτόκου, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

          Εἶτα ὁ κανὼν τῆς Ἰνδίκτου μετὰ τῶν εἱρμῶν εἰς δ΄ . μετὰ στίχ. «Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι» καὶ ὁ τῆς Παμμακαρίστου εἰς δ΄. μετὰ στίχ. «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ὁ Κανὼν τῆς Ἰνδίκτου

Ποίημα Ἰωάννου Μοναχοῦ

ᾨδὴ α´ Ἦχος α´ Ὁ Εἱρμὸς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ᾊσωμεν πάντες λαοί, τῷ ἐκ πικρᾶς δουλείας, Φαραὼ τὸν Ἰσραὴλ ἀπαλλάξαντι, καὶ ἐν βυθῷ θαλάσσης, ποδὶ ἀβρόχῳ ὁδηγήσαντι, ᾠδὴν ἐπινίκιον, ὅτι δεδόξασται.

ᾊσωμεν πάντες Χριστῷ, δι᾿ οὗ συνέστη τὰ πάντα, καὶ ἐν ᾧ διατελεῖ ἀδιάπτωτα, ὡς ἐξ ἀνάρχου φύντι, Θεοῦ Πατρὸς ἐνυποστάτῳ Λόγῳ, ᾠδὴν ἐπινίκιον, ὅτι δεδόξασται.

ᾊσωμεν πάντες Χριστῷ, τῷ πατρικῇ εὐδοκίᾳ, ἐπιφανέντι ἐκ Παρθένου καὶ κηρύξαντι, ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν, ἡμῖν εἰς ἀπολύτρωσιν, ᾠδὴν ἐπινίκιον, ὅτι δεδόξασται.

Ἐν Ναζαρὲτ εἰσελθών, ὁ παροχεὺς τοῦ νόμου, ἐν ἡμέραις τῶν σαββάτων ἐδίδασκε, νομοθετῶν Ἑβραίοις, τὴν ἔλευσιν αὐτοῦ τὴν ἄφραστον, δι᾿ ἧς ὡς ἐλεήμων, σώσει τὸ γένος ἡμῶν.

Θεοτοκίον

ᾊδοντες πάντες Πιστοί, τὴν ὑπερθαύμαστον Κόρην, τὴν τὸν Χριστὸν τῇ οἰκουμένῃ ἀνατείλασαν, καὶ χαρᾶς τὰ πάντα πληρώσασαν, τῆς ἀϊδίου ζωῆς, ἀεὶ ἀνυμνήσωμεν, ὅτι δεδόξασται.

Ἦχος α΄ . ᾨδὴ α΄. «ᾨδὴν ἐπινίκιον».

Ἀνέτειλε σήμερον τῆς Παναχράντου Παρθένου πανήγυρις. Δεῦτε οὖν, φιλέορτοι, ἐναρμονίοις ᾠδαῖς καὶ ᾄσμασι χαρμονικῶς ταύτην ὑμνήσωμεν.

Τὴν θείαν καὶ πάνδημον τῆς Θεοτόκου τελοῦντες πανήγυριν, δράμωμεν, θεόφρονες, χεῖρας κροτοῦντας φαιδρῶς καὶ πνεύματι θεοπρεπῶς ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἁγνὴ Παμμακάριστε πάνσεμνε κόρη, φαιδράν σου πανήγυριν χαρμοσύνων ἄγοντες, τὰ μεγαλεῖα τὰ σὰ εὐσεβοφρόνως οἱ πιστοὶ πάντες γεραίρομεν.

Μαρία πανύμνητε, κόρη παρθένε, τὴν πάνσεπτον μνήμην σου φαιδρῶς ἑορτάζοντες, ἀγαλλομένῃ ψυχῇ τὴν δόξαν σου πανευλαβῶς νῦν ἀναμέλπομεν.

Καταβασία  Ἦχος πλ. δ'.

Ὠδὴ α’. Ἦχος πλ. δ'.

Σταυρὸν χαράξας Μωσῆς, ἐπ’ εὐθείας ῥάβδῳ, τὴν Ἐρυθρὰν διέτεμε, τῷ Ἰσραὴλ πεζεύσαντι· τὴν δὲ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραὼ τοῖς ἅρμασι, κροτήσας ἥνωσεν, ἐπ’ εὔρους διαγράψας, τὸ ἀήττητον ὅπλον· διὸ Χριστῷ ᾄσωμεν, τῷ Θεῷ ἡμῶν, ὅτι δεδόξασται.

Τῆς Ἰνδίκτου

ᾨδὴ γ´ Ὁ Εἱρμὸς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Στερέωσόν με Χριστέ, ἐπὶ τὴν ἄσειστον πέτραν τῶν ἐντολῶν σου, καὶ φώτισόν με φωτὶ τοῦ προσώπου σου· οὐκ ἔστι γὰρ Ἅγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε.

Στερέωσον ἀγαθέ, ἣν κατεφύτευσε πόθῳ, ἐπὶ τῆς γῆς ἡ δεξιά σου, κατάκαρπον ἄμπελον, φυλάττων σου τὴν Ἐκκλησίαν Παντοδύναμε.

Ἐν ἔργοις πνευματικοῖς, θεοτερπέσι κομῶντας, τὸ ἔτος τοῦτο, διαγαγεῖν καταξίωσον Κύριε, τοὺς πίστει σε μέλποντας, Θεὸν τοῦ παντός.

Γαλήνιόν μοι Χριστέ, τὸν ἐνιαύσιον κύκλον δίδου οἰκτίρμον, καὶ ἔμπλησόν με τῶν λόγων τῶν θείων σου, οὓς ὤφθης φάσκων, Ἰουδαίοις ἐν σάββασιν.

Θεοτοκίον

Ὡς μόνην ὑπερφυῶς, τὴν ὑπεράνθρωπον χάριν, ἐν τῇ γαστρί σου δεξαμένην ἀτρέπτως σκηνώσαντα, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, ἀεὶ σε δοξάζομεν.

ᾨδὴ γ΄. «Στερεωθήτω ἡ καρδία μου»

Ἐπαγγελίαν προαιώνιον ἐκπληροῦσα, Κόρη πανάμωμε, καὶ στειρευούσης ἐκ μητρός, ὥσπερ ἄνθος βλαστήσασα, βροτοῖς ἅπασι δεδώρησαι χαρὰν ἀνεκλάλητον.

Ἐν τῇ γεννήσει σου ηὐφράνθησαν οἱ σεπτοί σου Κόρη, γεννήτορες, ὁ γεραρὸς Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἡ πάνσεμνος, τῷ Θεῷ δὲ προσάγοντες, πιστῶς σε ἀνέθεντο.

Ἱεροφάντωρ ὑπεδέξατο Ζαχαρίας ἔνδον τοῦ βήματος, λαμπαδηφόροι δὲ φαιδρῶς αἱ παρθένοι συνέδραμον πρὸς τὸν Κτίστην, ἀναμέλπουσαι ᾠδὴν χαριστήριον.

Ἀνατραφεῖσα εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων, Κόρη πανάχραντε, ὑπῆρξας ὅλη καθαρὰ καὶ ἁγία καὶ ἄμωμος· δι΄ἀγγέλου γὰρ ἐλάμβανες τροφὴν ἐπουράνιον.

Καταβασία  Ἦχος πλ. δ'.

Ῥάβδος εἰς τύπον, τοῦ μυστηρίου, παραλαμβάνεται· τῷ βλαστῷ γὰρ προκρίνει τὸν ἱερέα· τῇ στειρευούσῃ δὲ πρῴην, Ἐκκλησίᾳ νῦν ἐξήνθησε, ξύλον Σταυροῦ, εἰς κράτος καὶ στερέωμα.

Κοντάκιον τῆς Ἰνδίκτου

Ποιηθὲν τῶ 1813 ἔτει ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Κωνσταντινοπόλεως, Κυρίλλου ς´.

Ἦχος γ´

Ἡ Παρθένος σήμερον ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ὁ ἀρρήτῳ σύμπαντα, δημιουργήσας σοφίᾳ, καὶ καιροὺς ὁ θέμενος, ἐν τῇ αὐτοῦ ἐξουσίᾳ, δώρησαι, τῷ φιλοχρίστῳ λαῷ σου νίκας· ἔτους δέ, τάς τε εἰσόδους καὶ τάς ἐξόδους, εὐλογήσαις κατευθύνων, ἡμῶν τὰ ἔργα πρὸς θεῖόν σου θέλημα.

Ὁ Οἶκος

Τοῦ Συμεὼν τὸν ἄμεμπτον βίον, ποία γλῶσσα ἀνθρώπων ἐξαρκέσει ποτέ, πρὸς ἔπαινον ἐξηγήσασθαι; ὅμως ὑμνήσω Θεοῦ σοφία, τὰ τοῦ ἥρωος ἆθλα καὶ τοὺς ἀγῶνας, τοῦ ἐν τῇ γῇ ὡς φωστῆρος φανέντος τοῖς πᾶσι βροτοῖς, καὶ μεγάλως τῇ καρτερίᾳ τῷ χορῷ τῶν Ἀγγέλων ἐκλάμψαντος· σὺν τούτοις γὰρ ψάλλων ἀπαύστως Χριστῷ, πρεσβεύων οὐ παύει ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα τῆς Ἰνδίκτου

Ἦχος δ´ Κατεπλάγη Ἰωσὴφ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ὡς Δεσπότῃ τοῦ παντός, καὶ χορηγῷ τῶν ἀγαθῶν, σοὶ προσπίπτομεν πιστῶς, ἀναβοῶντες ἐκτενῶς· Ὑπὸ τῆς σῆς δυσωπούμενος εὐσπλαγχνίας, Σωτὴρ καὶ ταῖς εὐχαῖς τῆς τεκούσης σε, καὶ πάντων τῶν ἀεὶ εὐαρεστούντων σοι, ἐνιαυτὸν εὐπρόσδεκτον, προσάξαι σοι, ὡς ἀγαθὸς καταξίωσον, τοὺς ἐν οὐσίαις, δυσὶ τιμῶντας, καὶ πιστῶς σε δοξάζοντας.

Δόξα καὶ νῦν τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος δ΄. «Κατεπλάγη Ἰωσήφ»

Ἡ ἁγία σου, Ἁγνή, καὶ χαριτόβρυτος εἰκών, διωγμῶν τε καὶ πυρὸς φυγοῦσα λύμην καὶ φθορὰν καὶ θαυμασίως ἀλώβητος διασωθεῖσα, χάριν τοῖς πιστοῖς ἀνεξάντλητον ἀναβλύζει δαψιλῶς, Παμμακάριστε· διὸ συμφώνως σήμερον τελοῦμεν τὴν ἱεράν σου Πανήγυριν, Παρθένε, σῶζε τοὺς προσκυνοῦντας τὴν εἰκόνα σου, Πανύμνητε.

Τῆς Ἰνδίκτου

ᾨδὴ δ´ Ὁ Εἱρμὸς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Κατενόησα Παντοδύναμε τὴν σὴν οἰκονομίαν, καὶ μετὰ φόβου ἐδόξασά σε Σωτήρ.

Ἀπαρχὴν σοι ἐνιαύσιον, ὁ λαός σου προσφέρει, Ἀγγέλων ὕμνοις, δοξολογῶν σε Σωτήρ.

Ὡς φιλάνθρωπος καταξίωσον, ἀρξαμένους τοῦ ἔτους, καὶ συμπληρῶσαι σοι εὐαρέστως Χριστέ.

Παντοκράτορ μόνε Κύριε, τῶν ἐτῶν τὰς ἑλίξεις, γαληνιώσας τῷ κόσμῳ δώρησαι.

Θεοτοκίον

Ὡς λιμένα νῦν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καὶ βεβαίαν ἐλπίδα, τὴν Θεοτόκον πάντες ὑμνήσωμεν.

ᾨδὴ δ΄. «Ἐν πνεύματι προβλέπων».

Ἀρχάγγελος ἐπέμφθη ἐξ ὕψους οὐρανῶν, εὐαγγελιζόμενος μυστήριον φρικτόν. Ἐν τῇ γαστρί σου δ΄ ἀφράστως κυοφοροῦσα καὶ τὸν ἁπάντων ποιητὴν ἀποτεκοῦσα, ἔσωσας τὸν ἄνθρωπον, Δέσποινα.

Ἀνύμφευτε Παρθένε, σεμνὴ περιστερά,, Θεὸν λόγον ἄναρχον ἐγέννησας ἐν γῇ καὶ πρὸ τόκου, παρθένος ἠγλαϊσμένη, μετὰ δὲ τόκον ἀληθῶς ἡγιασμένη, μείνασα, Μαρία θεόνυμφε.

Είς χώραν αιγυπτίαν μετέβης, ὦ σεμνή, καὶ θαυμάτων γέγονας αὐτόπτης φοβερῶν· τὸν δὲ Υἱόν σου ἐν ξύλῳ ἀνηρτημένον καὶ ἐν μνημείῳ τῷ κενῷ ἐγκεκλεισμένον εἶδες, ἀναστάντα τριήμερον.

Ὡς ἔμψυχος νεφέλη καὶ στήλη τοῦ φωτός, φωτοδότην Ἥλιον κατέδειξας ἡμῖν· εἰς οὐρανοὺς δὲ μετέστης, εὐλογημένη, ἐν διαχρύσῳ καλλονῇ πεποικιλμένη, δόξα τῶν Ἀγγέλων Παντάνασσα.

Καταβασία  Ἦχος πλ. δ'.

Εἰσακήκοα Κύριε, τῆς οἰκονομίας Σου τὸ μυστήριον, κατενόησα τὰ ἔργα Σου, καὶ ἐδόξασά Σου τὴν Θεότητα.

Τῆς Ἰνδίκτου

ᾨδὴ ε´ Ὁ Εἱρμὸς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες ὑμνοῦμέν σε Χριστέ, τὸν τῷ Πατρὶ συνάναρχον, καὶ Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Τὴν εἰρήνην τῷ κόσμῳ παράσχου φιλάνθρωπε.

Ὁ πληρῶν τὰ σύμπαντα χρηστότητος Χριστέ, σὺ εὐκραῆ καὶ εὔφορον, εὐλογίαις στεφανούμενον, τὸν πολύκυκλον χρόνον, τοῖς δούλοις σου δώρησαι.

Τὴν τοῦ ἔτους ἄμειψιν ἀνάδειξον ἡμῖν, μεταβολὴν πρὸς κρείττονα, εἰρηναίαν τε κατάστασιν, τοῖς εἰδόσί σε Λόγε Πατρὶ συναΐδιον.

Ἐπὶ γῆς ἐλήλυθας συνάναρχε Πατρί, τοῖς αἰχμαλώτοις ἄφεσιν, καὶ πηροῖς ἀνάβλεψιν, πρὸς Πατρὸς ἀναγγέλλων, ὁ χρόνων ἐπέκεινα.

Θεοτοκίον

Τὰς ἡμῶν ἐλπίδας Θεοτόκε ἁγνή, καὶ τὴν ἡμῶν πεποίθησιν, ἐπὶ σὲ ἀνατιθέμεθα· εὐμενῆ ἡμῖν δίδου, Παρθένε ὃν ἔτεκες.

ᾨδὴ ε΄. «Τὴν σὴν εἰρήνην δὸς ἡμῖν».

Ὁ σὸς Υἱὸς μέν, Πάναγνε, δεδώρηται πιστοῖς θείας ἐκμαγεῖον μορφῆς ἀχειρότευκτον. Σὺ δὲ, Παρθένε Παμμακάριστε, τῷ κόσμῳ τὴν σεπτήν σου κατέλιπες είκόνα.

Τὴν ἄχραντον εἰκόνα σου, ὦ μῆτερ Θεοῦ, ταῖς θεοφεγγέσι ἐλάμπρυνας χάρισι· τῇ βασιλίδι δὲ τῶν πόλεων, βασίλισσα τῶν θείων, ἀνέθηκας, Ἀγγέλων.

Πολλὰ δὲ διαμείψασα ἡ θεία σου εἰκὼν πάνσεπτα τεμένη, σεμνὴ Παμμακάριστε, δεδοξασμένη κατεσκήνωσεν ἐν τῷ ναῷ τῷ θείῳ κλεινοῦ Τροπαιοφόρου.

Βασιλευούσης πόλεως ἡ πάντιμος εἰκών, Ἄχραντε Παρθένε, ὑπάρχει τὸ καύχημα, καῖ τοῖς ἐν πίστει καταφεύγουσι πλουσίως ἀναβλύζει τὴν ἄφθονόν σου χάριν.

Καταβασία  Ἦχος πλ. δ'.

Ὦ τρισμακάριστον Ξύλον! ἐν ᾧ ἐτάθη Χριστός, ὁ Βασιλεὺς καὶ Κύριος· δι’ οὗ πέπτωκεν ὁ ξύλῳ ἀπατήσας, τῷ ἐν σοὶ δελεασθείς, Θεῷ τῷ προσπαγέντι σαρκί, τῷ παρέχοντι, τὴν εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Τῆς Ἰνδίκτου

ᾨδὴ ς´ Ὁ Εἱρμὸς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τὸν Προφήτην διέσωσας, ἐκ τοῦ κήτους Φιλάνθρωπε, κἀμὲ τοῦ βυθοῦ τῶν πταισμάτων, ἀνάγαγε δέομαι.

Πολιτείας ἀπάρξασθαι, εὐαρέστου σοι Δέσποτα, σὺν τῇ ἐτησίῳ ὑπάρξει, ἡμᾶς καταξίωσον.

Ἡμερῶν τῶν τοῦ πνεύματος, ἐν μεθέξει τοῦ νόμου σου, ἀνάδειξον πλήρεις οἰκτίρμον, Σωτὴρ τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Θεοτοκίον

Τοὺς εἰς σὲ καταφεύγοντας, ἀπὸ πάσης δεόμεθα, ῥῦσαι ἀπειλῆς ἡ τεκοῦσα, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν.

ᾨδὴ στ΄ «Τὸν προφήτην Ἰωνᾶν».

Ὁ προφήτης δεηθείς, ἠλευθέρωται φθορᾶς· ἀσπαζόμενοι δ΄ἡμεῖς τὴν εἰκόνα σου, Σεμνή, Θεόνυμφε, δεινῶν κινδύνων πίστει λυτρούμεθα.

Τὴν φαιδράν σου καὶ σεπτὴν ἐκτελοῦντες ἑορτήν, καὶ ναμάτων ποταμοὺς ἐξαντλοῦντες νοερῶν, Πανύμνητε, τὴν σὴν εἰκόνα κατασπαζόμεθα.

Ἀνεξάντλητος πηγὴ χαρισμάτων ἱερῶν, σῆς ἐνδείκνυται μορφῆς, ἡ πανάχραντος εἰκών, Πανάμωμε, παντὶ τῷ κόσμῳ χάριν ἐκπέμπουσα.

Ἡ ἁγία σου εἰκών, Παμμακάριστε ἁγνή, τῆς Μεγάλης καὶ σεπτῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀγλάϊσμα ὑπάρχει μέγα καὶ ἐγκαλλώπισμα.

Καταβασία  Ἦχος πλ. δ'.

Νοτίου θηρὸς ἐν σπλάγχνοις, παλάμας Ἰωνᾶς, σταυροειδῶς διεκπετάσας, τὸ σωτήριον πάθος, προδιετύπου σαφῶς· ὅθεν τριήμερος ἐκδύς, τὴν ὑπερκόσμιον Ἀνάστασιν, ὑπεζωγράφησε, τοῦ σαρκὶ προσπαγέντος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ τριημέρῳ ἐγέρσει, τὸν κόσμον φωτίσαντος.

Κοντάκιον

Ἦχος δ΄. «Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ».

Ἐν Χριστομάρτυρος ναῷ Γεωργίου ἁπανταχόθεν οἱ πιστοὶ συνελθόντες, τὴν ἱεράν σου Δέσποινα πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ σήμερον πανήγυριν πανευλαβῶς τελοῦμεν. Πόθῳ δ΄ἀσπαζόμενοι τὴν σεπτήν σου εἰκόνα, σοὶ μελῳδοῦμεν πάντες ἐν χαρᾷ· Χαῖρε Παρθένε σεμνὴ Παμμακάριστε.

Ὁ Οἶκος «Ὁ μετὰ τρίτον οὐρανόν».

Ἡ πρὸ αἰώνων ἐκ Θεοῦ σαφῶς ἐκλελεγμένη καὶ μήτηρ γενομένη τοῦ πάντων βασιλέως, οὗ τὴν ἀθέατον μορφὴν σαρκὶ περιβαλοῦσα καὶ δεινῶς ἀμαυρωθεῖσα τὴν εἰκόνα τοῦ Ἀδὰμ ἀφράστως ἀναπλάσασα καὶ τῇ θείᾳ δυνάμει τὸν ἄρχοντα κτείνασα τοῦ σκότους καὶ ὑπερμαχος δειχθεῖσα στρατηγός, φρούρει βασιλεύουσάν τε Πόλιν καὶ λαὸν χριστώνυμον σῶζε, Θεοτόκε, τὴν εἰκόνα σου τιμῶντα καὶ βοῶντά σοι θερμῶς· «Χαῖρε, Παρθένε σεμνὴ Παμμακάριστε».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τῇ Α´ τοῦ αὐτοῦ μηνός, Ἀρχὴ τῆς, Ἰνδίκτου, ἤτοι τοῦ νέου ἔτους.

Στίχοι

·       Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει νέου Χρόνου,

·       Ὦ καὶ Παλαιέ, καὶ δι᾿ ἀνθρώπους Νέε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμην ποιοῦμεν τοῦ γενομένου θαύματος παρὰ τῆς Ἁγίας Θεοτόκου ἐν τῇ Μονῇ τῶν Μιασηνῶν, καὶ μνήμη τοῦ γενομένου ἐμπρησμοῦ.

Στίχοι

·       Αὐθαιρέτως ἄνεισιν ἄγρα τις ξένη,

·       Λίμνης βυθοῦ πάντιμος εἰκὼν Παρθένου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ Στυλίτου.

Στίχοι

·       Λιπὼν Συμεὼν τὴν ἐπὶ στύλου βάσιν,

·       Τὴν ἐγγὺς εὗρε τοῦ Θεοῦ Λόγου στάσιν.

·       Ὑψιβάτης Συμεὼν Σεπτεμβρίου ἔκθανε πρώτῃ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Μάρθας, μητρὸς τοῦ Ὁσίου Συμεών, καὶ τῆς ὁσίας Εὐανθίας, καὶ ἡ κοίμησις Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ.

Στίχοι

·       Ἐν γῇ ξενίζει Μάρθα τὸν Χριστὸν πάλαι.

·       Σὲ δὲ ξενίζει Μάρθα Χριστὸς ἐν πόλῳ.

·       Ὃν τοῦ τρέχειν ἔστησεν ἥλιον πάλαι.

·       Λιπὼν Ἰησοῦς, Ἥλιον δόξης βλέπει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα γυναικῶν, Μαρτύρων, Παρθένων καὶ Ἀσκητριῶν, καὶ Ἀμμοῦν Διακόνου, καὶ διδασκάλου αὐτῶν.

Στίχοι

·       Δισεικαρίθμοις παρθένοις πῦρ καὶ ξίφος,

·       Θεοῦ προεξένησαν Υἱὸν νυμφίον.

·       Ἀμμοῦν καλύπτραν ἔμπυρον δεδεγμένος,

·       Τὸ σαρκικὸν κάλυμμα χαίρων ἐξέδυ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ αὐταδέλφων Εὐόδου, Καλλίστης, καὶ Ἑρμογένους.

Στίχοι

·       Κάλλιστον ὄντως εὗρε Καλλίστη τέλος,

·       Σὺν τοῖς καλοῖς τμηθεῖσα διττοῖς συγγόνοις.

Ὁ ὅσιος Μελέτιος ὁ νέος, ὁ ἐν τῷ ὄρει Νυουπόλεως ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς, Ἀγγελῆς ὁ ἐν Κωνσταντινοπόλει μαρτυρήσας κατὰ τὸ 1680 ξίφει τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ σύναξιν ποιούμεθα πρὸς τιμὴν καὶ μνήμην τῆς Ὑπεραγίας ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐν τῷ Πατριαρχικῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου κατατεθειμένης καὶ ἐπιλεγομένης τῆς «Παμμακαρίστου».

Στίχοι

·         Εἰκὼν πλαγχθεῖσα Μητροπαρθένου Κόρης

·         ναίει νῦν σεπτὸν Τροπαιοφόρου δόμον.

·         Εἰκὼν Θεοτόκου μεγαλώνυμον ἔλλαχε ναόν.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Τῆς Ἰνδίκτου

ᾨδὴ ζ᾿ Ὁ Εἱρμὸς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Οἱ Παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες, δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρὸς ἀπειλὴν οὐκ ἐπτοήθησαν, ἀλλ᾿ ἐν μέσῳ τῆς φλογὸς ἑστῶτες ἔψαλλον· ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Ἀρχόμενοι τοῦ ἔτους καὶ τῶν ὕμνων, ἀπαρχὴν ποιούμεθα τῷ βασιλεύοντι Χριστῷ, βασιλείαν τὴν ἀπέραντον, ὁ ὀρθόδοξος λαός, εὐσεβῶς μέλποντες· ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Ὁ ὢν πρὸ τῶν αἰώνων, ἐπ᾿ αἰῶνα τε καὶ ἔτι Κύριος, τοῖς ἀναμέλπουσι Χριστέ, ἡ πηγὴ τῆς ἀγαθότητος, τῶν χρηστῶν σου δωρεῶν τὸ ἔτος πλήρωσον, ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Θεοτοκίον

Οἱ δοῦλοι τῷ Δεσπότῃ, εἰς πρεσβείαν τὴν ἁγνὴν Μητέρα σου, σοὶ προβαλλόμεθα Χριστέ, ἀπὸ πάσης περιστάσεως, τὸν λαόν σου ἀγαθὲ ῥυσθῆναι ψάλλοντα· ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

ᾨδὴ ζ΄. «Σὲ νοητήν».

Εἶχε μὲν πρὶν κιβωτὸν θεόσδοτον τοὺ Μαρτυρίου ἡ σκηνή· Σολομῶντος δὲ ὁ ναὸς ταύτην ἐκληρώσατο, θεῖον ἐγκαλλώπισμα· τὴν δὲ μορφήν σου κατέχουσα ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία φαιδρῶς ἐπαγάλλεται.

Πάλαι σκιρτῶν, Θεοπάτωρ ἤλατο πρὸ τῆς σκιώδους κιβωτοῦ· χριστεπώνυμος δὲ λαὸς τὴν δὲ Παμμακάριστε, πάνσεπτον εἰκόνα σου, ὡς κιβωτὸν ἁγιάσματος ἐν τῇ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ, τιμῶν, ἐναβρύνεται.

Λαύρῳ πυρὶ τὰς εἰκόνας ἔρριπτον εἰκονομάχοι δυσμενεῖς. Θεοδώρα δὲ ἡ βασιλὶς εὐσεβείας τρόπαιον ταύτας ἀνεστήλωσεν· οἱ δὲ πιστοὶ νῦν ἀσπάζονται τὴν ἱεράν σου εἰκόνα, σεμνὴ Παμμακάριστε.

Μῆτερ ἁγνή, Θεοτόκε πανάχραντε, καταπλουτοῦμεν οἱ πιστοὶ χαρακτῆρα τῆς σῆς μορφῆς, ὄντως πολυτίμητον ἔχοντες θησαύρισμα· καὶ γὰρ ἡμεῖς μετὰ πίστεως τὴν σὴν τιμῶντες εἰκόνα, τιμῶμεν τὸ πρωτότυπον.

Καταβασία  Ἦχος πλ. δ'.

Ἔκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβοῦς, λαοὺς ἐκλόνησε, πνέον ἀπειλῆς, καὶ δυσφημίας θεοστυγοῦς· ὅμως Τρεῖς Παῖδας, οὐκ ἐδειμάτωσε, θυμὸς θηριώδης, οὐ πῦρ βρόμιον· ἀλλ’ ἀντηχοῦντι, δροσοβόλῳ πνεύματι, πυρὶ συνόντες ἔψαλλον· Ὁ ὑπερύμνητος, τῶν πατέρων καὶ ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Τῆς Ἰνδίκτου

ᾨδὴ η´ Ὁ Εἱρμὸς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τὸν τοὺς ὑμνολόγους ἐν καμίνῳ, διαφυλάξαντα Παῖδας, καὶ τὴν βροντῶσαν κάμινον, μεταβαλόντα εἰς δρόσον, Χριστὸν τὸν Θεὸν ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ὡς ἀρχηγῷ τῆς σωτηρίας Χριστέ, ἀπαρχὴν σοι προσφέρει τὴν ἐνιαύσιον, ἡ σεπτὴ Ἐκκλησία κραυγάζουσα· Ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Τὸν ἐκ μὴ ὄντων τὰ πάντα σοφῶς, καινουργήσαντα Κτίστην, καὶ διεξάγοντα τῶν καιρῶν τὰς ἑλίξεις βουλήματι, ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Τῷ διεξάγοντι τὰ πάντα Θεῷ, καὶ καιροὺς ἀλλοιοῦντι, πρὸς τὴν πολύτροπον τῶν ἀνθρώπων κυβέρνησιν ψάλλομεν· Ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Θεοτοκίον

Τὴν Θεομήτορα Παρθένον ἁγνήν, ἐν ἐτῶν περιόδοις καὶ ἑλίξεσιν, ὀρθοδόξων βροτῶν τὰ συστήματα, ὑμνοῦμέν σε ὡς Θεοτόκον, καὶ πάντων σωτηρίαν.

ᾨδὴ η΄. «Ὃν φρίτττουσιν Ἄγγελοι».

Εἰκόνα χλευάσαντες τυράννου δυσσεβοῦς οἱ Παῖδες, ἐρρύσθησαν καμίνου καὶ φλογός. Ἡμεῖς δὲ τιμῶντες σὴν εἰκόνα σεπτήν, λυτρούμεθα κινδύνων παντοίων, Θεοτόκε.

Εἰκόνων προσκύνησιν ὁ Λέων ἀπηνῶς λαοῖς ἀπηγόρευσε, προστάγματι δεινῷ. Ἁγνὴ δὲ σὺ δίδως τοῖς πιστοῖς θησαυρὸν σῆς μορφῆς, Παρθένε, τὴν πάνσεπτον εἰκόνα.

Εἰκόνων ὑπέρμαχοι τῶν θείων ἀθληταί, πικρίας ὑπέμειναν βασάνων χαλεπῶν, οἱ σέβοντες δ’ ὅμως τὴν σεπτήν σου μορφήν σώζονται, Παρθένε, παντοίων ἐκ κινδύνων.

Εἰκόνες καὶ εἴδωλα λατρείας ἀσεβοῦς, φθορᾷ ἠφανίσθησαν. Καὶ ἤδη εὐλαβῶς δοξάζομεν πάντες τὴν εἰκόνα τὴν σὴν, Ἄχραντε Παρθένε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν καὶ προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον.

Καταβασία  Ἦχος πλ. δ'.

Εὐλογεῖτε Παῖδες, τῆς Τριάδος ἰσάριθμοι, δημιουργὸν Πατέρα Θεόν· ὑμνεῖτε, τὸν συγκαταβάντα Λόγον, καὶ τὸ πῦρ εἰς δρόσον μεταποιήσαντα· καὶ ὑπερυψοῦτε, τὸ πᾶσι ζωὴν παρέχον, Πνεῦμα πανάγιον εἰς τοὺς αἰῶνας.

Τῆς Ἰνδίκτου

ᾨδὴ θ´ Ὁ Εἱρμὸς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τύπον τῆς ἁγνῆς λοχείας σου, πυρπολουμένη βάτος ἔδειξεν ἄφλεκτος, καὶ νῦν καθ᾿ ἡμῶν, τῶν πειρασμῶν ἀγριαίνουσαν, κατασβέσαι αἰτοῦμεν τὴν κάμινον, ἵνα σε Θεοτόκε, ἀκαταπαύστως μεγαλύνωμεν.

Λόγε τοῦ Θεοῦ καὶ Δύναμις, ἡ ἀληθὴς Σοφία καὶ ἐνυπόστατος, ἡ συνέχουσα, καὶ κυβερνῶσα τὰ πάντα σοφῶς, καὶ τὸν νῦν ἐπιστάντα τοῖς δούλοις σου, καιρὸν ἐν καταστάσει, γαληνιώσῃ διεξάγαγε.

Μόνη πρὸ αἰώνων πέφυκας, ὡς ποιητὴς αἰώνων καὶ βασιλεύουσα, τρισυπόστατε, μία θεότης ἀμέριστε, ταῖς λιταῖς τῆς ἁγνῆς Θεομήτορος, τὸν νικηφόρον, τῇ κληρουχίᾳ σου ἀνάδειξον.

Θεοτοκίον

Σῶτερ τοῦ παντὸς καὶ πρύτανι, δημιουργὲ καὶ παντοκράτορ τῆς κτίσεως, ταῖς δεήσεσι, τῆς ἀλοχεύτως τεκούσης σε, τὴν εἰρήνην τῷ κόσμῳ σου δώρησαι, τηρῶν τήν Ἐκκλησίαν, ἀκαταπαύστως ἀστασίαστον.

ᾨδὴ θ΄. «Τὴν φωτοφόρον νεφέλην».

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι μακαρίζομέν σε τὴν μόνην Θεοτόκον.

Λαμπροφεγγὴς ὡς ἡμέρα καὶ τοῦ Φωτὸς οὖσα μήτηρ, πᾶσιν ἐκπέμπεις παμφαῶς σωτηρίας ἀκτῖνας· διό σε πάντες οἱ πιστοί, φαιδρῶς ἀγαλλόμενοι, Πανάχραντε, νῦν ἐν ὕμνοις τιμῶντες, ἐκτελοῦμεν τὴν σεπτήν σου ἑορτήν.

Τὴν φωτομόρφων Ἀγγέλων καὶ Χερουβεὶμ ὑπερτέραν καὶ πλατυτέραν οὐρανῶν, καἰ μητέρα παρθένον δοξολογοῦντες ἀληθῶς καὶ σὲ μεγαλύνοντες, Πανάμωμε, τὴν σεπτήν σου εἰκόνα, μετὰ πόθου προσκυνοῦντες εὐσεβῶς.

Τῆς Παναχράντου μορφῆς σου, τὴν σεβασμίαν εἰκόνα οἱ στεφηφόροι βασιλεῖς καὶ σεπτοὶ Πατριάρχαι καὶ πᾶς ὁ κλῆρος καὶ λαός, ἁγνὴ Παμμακάριστε, προσπίπτοντες εὐσεβῶς, προσκυνοῦμεν καὶ δοξάζομεν τὸν πάντων ποιητήν.

Ἀπόστολοι θεοφόροι, τὸ σὸν κηδεύοντες σῶμα, μύρων ἀρώμασιν ἁγνοῖς κατεμύριζον πάλαι, τὴν δὲ εἰκόνα σου, ἁγνὴ Παρθένε Παντάνασσα, οἱ ἄγγελοι ἀοράτως ἑστῶτες, θείοις ᾄσμασι τιμῶσιν εὐλαβῶς.

Δόξα (Τριαδικόν).

Ὁ πρὸ αἰώνων ὑπάρχων, δημιουργὸς τῶν ἁπάντων Θεός, ὁ ἄναρχος Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα, μία θεότης ἀληθής, Τριὰς ὁμοούσιε καὶ σύνθρονε, ταῖς λιταῖς τῆς Πανάγνου, περιφρούρει τὸν λαόν σου τὸν πιστόν.

Καὶ νῦν.

Δοξολογοῦμεν, Παρθένε, τὸν σὸν ἀλόχευτον τόκον, καὶ προσκυνοῦμεν εὐσεβῶς τὴν σεπτήν σου εἰκόνα, ἵνα ρυσθῶμεν πειρασμῶν καὶ χάριν ἀένναον, ἀντλήσωμεν· διὸ σαῖς ἱκεσίαις, σκέπε, φρούρει, τοὺς ἐλπίζοντας εἰς σέ.

Καταβασία  Ἦχος πλ. δ'.

Μυστικὸς εἶ Θεοτόκε Παράδεισος, ἀγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν, ὑφ᾿ οὗ τὸ τοῦ Σταυροῦ, ζωηφόρον ἐν γῇ, πεφυτούργηται δένδρον· δι᾿ οὗ νῦν ὑψουμένου, προσκυνοῦντες αὐτόν, σὲ μεγαλύνομεν.

Ἑτέρα

Ὁ διὰ βρώσεως τοῦ ξύλου, τῷ γένει προσγενόμενος θάνατος, διὰ Σταυροῦ κατήργηται σήμερον· τῆς γὰρ προμήτορος ἡ παγγενὴς κατάρα διαλέλυται, τῷ βλαστῷ τῆς Ἁγνῆς Θεομήτορος, ἣν πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν μεγαλύνουσιν.

Ἐξαποστειλάριον τῆς Ἰνδίκτου

Τοῖς Μαθηταῖς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θεὲ Θεῶν καὶ Κύριε, τρισυπόστατε φύσις, ἀπρόσιτε ἀΐδιε, ἄκτιστε καὶ τῶν ὅλων, δημιουργὲ παντοκράτορ, σοὶ προσπίπτομεν πάντες, καὶ σὲ καθικετεύομεν· Τὸ παρόν ἔτος τοῦτο, ὡς ἀγαθός, εὐλογήσας φύλαττε ἐν εἰρήνῃ, τους Βασιλεῖς καὶ ἅπαντα, τὸν λαόν σου Οἰκτίρμον.

Θεοτοκίον ὅμοιον

Δημιουργὸς καὶ πρύτανις, πάσης κτίσεως πέλων, καιροὺς καὶ χρόνους θέμενος, ἐν τῇ σῇ ἐξουσία, τὸν ἐνιαύσιον κύκλον, εὐλογίαις Οἰκτίρμον, χρηστότητος στεφάνωσον, ἐν εἰρήνῃ φυλάττων, σοῦ τὸν λαόν, ἀβλαβῆ ἀπήμαντον δυσωποῦμεν, πρεσβείαις τῆς τεκούσης σε, καὶ τῶν θείων Ἀγγέλων.

Τῆς Παμμακαρίστου.

«Τοῖς μαθηταῖς συνέλθωμεν».

Ἀγγελικῶς σε μέλπομεν, Θεοτόκε Παρθένε, ὅτι Χριστὸν ἐγέννησας τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ὡς μητρικὴν οὖν πρὸς τοῦτον ἔχουσα παρρησίαν, ἀπάυστως καθικέτευε μετὰ πάντων ἁγίων, ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν τὴν σὴν πανήγυριν ἐκτελούντων καὶ προσκυνούντων, Πάναγνε, τὴν σεπτήν σου εἰκόνα.

          Εἰς τοὺς Αἴνους, ἱστῶμεν στίχους στ΄καὶ ψάλλομεν στιχηρὰ ἰδιόμελα τῆς Ἰνδλικτου γ΄. καὶ γ΄. στιχηρὰ προσόμοια τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος γ´

Ἰωάννου Μοναχοῦ

Προαιώνιε Λόγε τοῦ Πατρός, ὁ ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων, καὶ συστησάμενος τὴν κτίσιν ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι· καὶ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, δωρούμενος εἰρήνην ταῖς Ἐκκλησίαις σου, νίκας τῷ πιστοτάτῳ Βασιλεῖ, εὐφορίαν τε τῇ γῇ, καὶ ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Τοῦ αὐτοῦ Ἦχος δ´

Ἡ βασιλεία σου Χριστὲ ὁ Θεός, βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καὶ ἡ δεσποτεία σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ· πάντα γὰρ ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, καιροὺς ἡμῖν καὶ χρόνους προθέμενος· διὸ εὐχαριστοῦντες κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα βοῶμεν. Εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, καὶ καταξίωσον ἡμᾶς ἀκατακρίτως βοᾶν σοι, Κύριε δόξα σοι.

Ὁ αὐτὸς Ἀνδρέου Πυροῦ

Αἱ πορεῖαί σου ὁ Θεός, αἱ πορεῖαί σου μεγάλαι καὶ θαυμασταί· διὸ τῆς οἰκονομίας σου, τὴν δυναστείαν μεγαλυνοῦμεν, ὅτι φῶς ἐκ φωτός, ἐπεδήμησας εἰς ταλαίπωρον κόσμον σου, καὶ τὴν πρώτην ἀνεῖλες ἀράν, τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, ὡς ηὐδόκησας Λόγε, καὶ ἡμῖν ἐν σοφίᾳ, καιροὺς καὶ χρόνους ὑπέθου, τοῦ δοξάζειν τὴν παντουργικήν σου ἀγαθότητα, Κύριε δόξα σοι.

Τῆς Παμμακαρίστου  Ἦχος δ΄. «Ὡς γενναῖον ἐν μάρτυσι».

Παμμακάριστος δέσποινα, ἐξαιρέτως σὺ πέφηνας, συλλαβοῦσα, ἄχραντε, τὸν ἀχώρητον καὶ ἐν ἀγκάλαις βαστάσασα τὸν πάντα βαστάζοντα καὶ τῷ ρήματι αὐτοῦ τῆς δυνάμεως φέροντα κόσμον ἅπαντα, Παναγία Παρθένε, χαῖρε, σκῆνος τοῦ Σωτῆρος γενομένη καὶ τὴν ἀρὰν ἠμῖν λύσασα.

Μεγαλύνομεν, ἄχραντε, καὶ τιμῶμεν τὸν τόκον σου, ἐν ψαλμοῖς καὶ ᾄσμασι μακαρίζοντες· σὲ τὴν ἁγνὴν Ἀειπάρθενον, ἀφράστως γεννήσασαν τὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν, τὸν ἡμᾶς λυτρωσάμενον, Χαῖρε, Δέσποινα, Παμμακάριστε Κόρη, χαῖρε μόνη, ἣν ἀεὶ μακαριοῦσιν αἱ γενεαί, ὡς προέφησας.

Γενεαὶ πᾶσαι πάναγνε, τῶν ἐθνῶν μακαρίζουσι τὴν ἀειμακάριστον καὶ Θεόνυμφον, ἣν ὁ Χριστὸς ἐχαρίτωσε, πηγήν τε ἀπέδειξεν ἰαμάτων πολλαπλῶν καὶ θαυμάτων ἀέναον τοῖς πιστεύουσι, Παμμακάριστε Κόρη, τῷ Υἱῷ σου, ὃν ἱκέτευε ἀπάυστως ὑπὲρ τῶν πόθῳ τιμώντων σε.

Δόξα τῆς Ἰνδίκτου  Ἦχος πλ. δ´

Γερμανοῦ

Ὁ ἀρρήτῳ σοφίᾳ συστησάμενος τὰ σύμπαντα, Λόγε Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἡμῖν προθέμενος, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου εὐλόγησον, τὸν δὲ πιστὸν Βασιλέα ἐν τῇ δυνάμει σου εὔφρανον, διδοὺς αὐτῷ κατὰ βαρβάρων τὴν ἰσχύν, ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Καὶ νῦν τῆς Παμμακαρίστου

Ἦχος πλ δ΄.

Ἡ Πνεύματι ἁγίῳ συλλαβοῦσα τὸν Θεάνθρωπον, Ἄχραντε Παρθένε Παμμακάριστε, ἡ θερμὴ μεσίτρια, πρὸς Θεὸν ὑπάρχουσα, τοὺς πίστει σε προσκυνοῦντας φύλαττε, τὴν Ἐκκλησίαν ἐν τῇ δυνάμει σου κράτυνον, διδοῦσα τὴν κατὰ τῶν πολεμίων ἰσχύν, ἡ μόνη προστασία καὶ βοήθεια.

          Δοξολογία μεγάλη καὶ τὸ ἀπολυτίκιον τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος δ΄ Ταχὺ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον ἐπικροτοῦμεν φαιδράν, ἰδοὺ γὰρ προτίθεται, ὦ Παμμακάριστε, εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, ἣνπερ καρδίας πόθῳ, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα, προσκυνοῦμεν καὶ θερμῶς σοι βοῶμεν, ῥῦσαι ἡμᾶς κινδύνων καὶ περιστάσεων.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Ἀντίφωνον α΄

Μνήσθητι Κύριε τοῦ Δαυῒδ καὶ πάσης τῆς πραότητος αὐτοῦ.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου...

Ἰδοὺ ἠκούσαμεν αὐτὴν ἐν Ἐφραθᾷ, εὕρομεν αὐτὴν ἐν τοῖς πεδίοις τοῦ δρυμοῦ.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου...

Δεδοξασμένα ἐλαλήθη περὶ σοῦ ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου...

Ὁ Θεὸς ἐν μέσῳ αὐτῆς καὶ οὐ σαλευθήσεται.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου...

Ἀντίφωνον β΄

Ὤμοσε Κύριος τῷ Δαυῒδ ἀλήθειαν καὶ οὐ μὴ ἀθετήσει αὐτήν.

Σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ ὁ ἐν Ἁγίοις θαυμαστός...

Ἐκ καρποῦ τῆς κοιλίας σου θήσομαι ἐπὶ τοῦ θρόνου σου.

Σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ ὁ ἐν Ἁγίοις θαυμαστός...

Ἐκεῖ ἐξανατελῶ κέρας τῷ Δαυΐβ, ἡτοίμασα λύχνον τῷ Χριστῷ μου.

Σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ ὁ ἐν Ἁγίοις θαυμαστός...

Ὅτι ἐξελέξατο Κύριος τὴν Σιών, ᾑρετίσατο αὐτὴν εἰς κατοικίαν ἑαυτῷ.

Σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ ὁ ἐν Ἁγίοις θαυμαστός...

Δόξα καὶ νῦν « Ὁ μονογενής»

Ἀντίφωνον γ΄.

ᾯδε κατοικήσω ὅτι ᾑρετισάμην αὐτήν.

Τὸ ἀπολυτίκιον τῆς Παμμακαρίστου.

Πανήγυριν σήμερον ἐπικροτοῦμεν φαιδράν, ἰδοὺ γὰρ προτίθεται, ὦ Παμμακάριστε, εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, ἣνπερ καρδίας πόθῳ, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα, προσκυνοῦμεν καὶ θερμῶς σοι βοῶμεν, ῥῦσαι ἡμᾶς κινδύνων καὶ περιστάσεων.

Ἡγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος.

Πανήγυριν σήμερον...

Ἅγιος ὁ ναός σου, θαυμαστὸς ἐν δικαιοσύνῃ.

Πανήγυριν σήμερον...

Εἰς τὴν εἴσοδον. «Μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν καὶ αἰνετὸς σφόδρα ἐν πόλει τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· Σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ ὁ ἐν Ἁγίοις...».

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἰνδίκτου

Ἦχος β᾿

Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς Βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τῆς Παμμακαρίστου.

Ἦχος δ΄ Ταχὺ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον ἐπικροτοῦμεν φαιδράν, ἰδοὺ γὰρ προτίθεται, ὦ Παμμακάριστε, εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, ἣνπερ καρδίας πόθῳ, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα, προσκυνοῦμεν καὶ θερμῶς σοι βοῶμεν, ῥῦσαι ἡμᾶς κινδύνων καὶ περιστάσεων.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὁ τῶν αἰώνων Ποιητὴς καὶ Δεσπότης, Θεὲ τῶν ὅλων Ὑπερούσιε ὄντως, τὴν ἐνιαύσιον εὐλόγησον περίοδον, σώζων τῷ ἐλέει σου, τῷ ἀπείρῳ Οἰκτίρμων, πάντας τοὺς λατρεύοντας, σοὶ τῷ μόνῳ Δεσπότῃ, καὶ ἐκβοῶντας φόβῳ Λυτρωτά· Εὔφορον πᾶσι, τὸ ἔτος χορήγησον.

Προκείμενον. Ἦχος γ'

Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου.

Στίχ. Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ.

Πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα 2:5-11

Ἀδελφοί, τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ᾿ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.

Ἀλληλούϊα. Ἦχος πλ. β'

Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε.

Στίχ. Τὸ πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.

Εὐαγγέλιον τῆς Ἰνδίκτου

Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν.

δ΄ 16 - 22

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθεν κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι. Καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον τοῦ προφήτου ᾽Ησαΐου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρεν τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον, Πνεῦμα κυρίου ἐπ᾽ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέν με εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς, ἀπέσταλκέν με κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει,κηρύξαι ἐνιαυτὸν κυρίου δεκτόν. Καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισεν· καὶ πάντων οἱ ὀφθαλμοὶ ἐν τῇ συναγωγῇ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ. Ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι Σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν. Καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ.

Εἰς τὸ Ἐξαιρέτως Ἦχος πλ. δ΄

Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρθενία, καὶ ξένον ταῖς παρθένοις ἡ παιδοποιΐα, ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε ἀμφότερα ᾠκονομήθη. Διό σε πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς, ἀπαύστως μακαρίζομεν.

Ἐν τοῖς Διπτύχοις, Μεγαλυνάριον τῆς Παμμακαρίστου.

Τῆς ἀειπαρθένου σεμνῆς Μητρός, τῆς Παμμακαρίστου τὴν χαρμόσυνον ἑορτὴν σήμερον τελοῦντες, ἐν μέσῳ Ἐκκλησίας τὴν Ἄχραντον εἰκόνα πάντες τιμήσωμεν.

Κοινωνικόν· «Εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστὀτητός σου, Κύριε».

Εἴδομεν τὸ φῶς ...

 Ἀπόλυσις

Σημ. Ἡ ἀκολουθία τοῦ ὁσίου καταλιμπάνεται ἐν τοῖς ἀποδείπνοις.